آرايه هاي ادبي در اشعار
در بيت اول: 'تا شام نيفتاد صداي تبر از گوش/شد توده در آن باغ، سحر هيمه ي بسيار'، آرايه ادبي 'تناسب' يا 'هماهنگي' بين 'شام' و 'سحر' وجود دارد که به ترتيب به معناي 'شامگاه' و 'صبح' هستند. همچنين آرايه 'کنايه' در 'صداي تبر از گوش' وجود دارد که به معناي 'شنيدن صداي تبر' است و ممکن است به تلاش و کار زياد اشاره داشته باشد.
در بيت دوم: 'عشق بازي که هم آغوش خطر/ خفت در خوابگه پيغمبر'، آرايه ادبي 'ايهام' يا 'ابهام' وجود دارد. 'هم آغوش خطر' مي تواند هم به معناي 'در کنار خطر بودن' و هم به معناي 'در آغوش کشيدن خطر' باشد. همچنين 'خفت در خوابگه پيغمبر' ممکن است کنايه از 'بي خبري از حقيقت' يا 'فريب خوردن' باشد.
نکته: آرايه هاي ادبي به زيبايي و عمق معنا در شعر مي افزايند و شناسايي آنها به درک بهتر شعر کمک مي کند.
